Πάλι Φθινόπωρο..Θεέ μου!

Μας τσάκισε ο αέρας φέτος.Μας φύσαγε και μας στροβίλιζε σαν τσαλακωμένη προκήρυξη. "Δεν θα περάσει...". Σκάσαμε βράδυ στη Τούμπα.Πάλι χάθηκα μέχρι να ανέβω στη Καλαμαριά μέσα από την πόλη.Χάθηκα στον κόσμο τους και τον δικό μου. Τους βλέπεις που μας δείχνουν; Οι δείκτες των χρηματιστηρίων του κόσμου στραμμένοι πάνω μας, σαν σωλήνες αποχετεύσεων.Μας δείχνουν. "Πώς τα καταφέρνετε να δείχνετε τόσο αξιοθρήνητοι μαλάκες;". Νομίζουν ότι μας τρομάζουν τα δελτία τους.
"Θα καταρρεύσουν οικονομίες, θα χαθεί κόσμος". Να κόψετε το λαιμό σας. Να συνεχίσετε να αυτοκτονείτε για τις χαμένες περιουσίες σας στο διαπλανητικό τζόγο.Δεν είμαι τσαμπουκάς.Θα έλεγα ότι είμαι υπόδειγμα ανασφάλειας.Αλλά δεν δίνω δεκάρα για τα κλάματα του 30άρη χρηματιστή μπροστά στο pc του, στο Τοκυο ή στη Σοφοκλέους.Δεν έχω ούτε ένα δάκρυ για τέτοιες ταπεινωτικές αυτοχειρίες.Ίσως επειδή έχω χρόνια να δω κάποιον να κλαίει για γυναίκα, και μου λείπει.Να πίνει μια θάλασσα από καψούρα.Να τραγουδάει μόνος του. Όχι εκείνα τα σκυλάδικα που οι "διανοούμενοι" τα έχουν βαφτίσει καψουροτράγουδα.Δεν είναι!!! Είναι ότι πιο συντηρητικό, δειλό και φοβιτσιάρικο έχει τραγουδηθεί ποτέ σ` αυτόν το τόπο.Τίποτα άλλο.Θλιβερά βογκητά πορνοταινίας για να καυλώνει ο θάνατος και να μας "παίρνει" ζωντανούς.
Ύστερα είναι κι ο Θεός.Πάντα ήταν, αλλά τώρα παραείναι.Όλοι πιστεύουν,για την Ελλάδα που "κινδυνεύει", για τους φόνους της διπλανής πόρτας, για τις θεομηνίες, για το "Θεέ μου,που πάει αυτός ο κόσμος", για τις "χαμένες πατρίδες". Και τα χαμένα όνειρα; Ποιος Τούρκος,ποιος μουσουλμάνος και ποιος αιμοδιψής Αλβανός, σου φταίει γι` αυτά; Ποιος σε ταπείνωσε έτσι; Να χρεώνεις τη δειλία σου και τη σκατοψυχία σου στην ανθρωπότητα;
Κι εκείνοι που ζήσανε περήφανοι και πέθαναν όρθιοι, έχοντας χάσει τα πάντα επειδή πίστεψαν στον άνθρωπο τί ήτανε ρε; Ο Θεός είναι η φιλοσοφία της προσέγγισης του. Ο δρόμος, το διαρκές ανήσυχο ταξίδεμα. Με το μυαλό, με την ψυχή, με το σώμα, με ότι έχεις.
Η πίστη είναι άλλο πράγμα. Να μου λες , πόσο όμορφα είναι τα αστέρια απόψε και ότι πάλι έπιασες ένα, κι εγώ, που δεν έχω ούτε μάτια,ούτε χέρια, να σε πιστεύω.
Μας έχει ξαναφυσήξει τέτοιος αέρας.Πάνε εκατοντάδες χρόνια από τότε.Οι γιαγιάδες προσευχόντουσαν, τα παιδιά κλαίγανε και κάποιος τους πήρε για πάντα από τις ψηλές πολεμίστρες των τειχών.Ήσουνα και εσύ εκεί.Έλα να το ξαναπεράσουμε μαζί. Εσύ που αγαπάς όλο τον κόσμο κι εγώ που δεν είμαι σίγουρος ακόμα αν ξέρω πως είναι να αγαπάς έναν άνθρωπο.......