Κάποτε οι φίλοι μου...

Είχα να πάω σ`αυτό το σπίτι πάνω από δέκα χρόνια. Μια αυλή στην άνω πόλη και γύρω-γύρω η αντιπαροχή.Αυλή πλακόστρωτη.Έτρεχε ο Ρώμαιο και ακουγόταν σαν να τον είχαν πεταλώσει.Μόλις τους ρώτησα γι` αυτόν, τους κόπηκε το γέλιο.Ξέχασαν τη γιορτινή μέρα και φούσκωσαν για να φυσήξουν πάνω μου την είδηση του πρόσφατου θανάτου του. "Το πιο έξυπνο σκυλί.Δεν θα βρούμε άλλο τέτοιο.Όμως επειδή συνιθήσαμε να έχουμε σκύλο στο σπίτι,αύριο θα πάμε με τη μικρή να πάρουμε ένα άλλο". "Από τι;" ρώτησα. "Τι από τι.Από γεράματα.Τόσο είχε.Εσύ το θυμάσαι νεογέννητο, γι`αυτό σου φαίνεται παράξενο.Τόσα χρόνια έχεις να έρθεις στο σπίτι μας.Μου κάνει εντύπωση που θυμάσαι το Ρώμαιο".

Δηλαδή μπορούμε να μετράμε και έτσι το χρόνο μας; Με ζωές σκύλων; Δεκαπέντε, είκοσι στην καλύτερη περίπτωση η μία; Ωραία.Μόνο που στο ενδιάμεσο σηκώνονται και φεύγουν και κάτι φίλοι και γνωστοί και μας μπερδεύουν.Δημιουργούν μια ακαταστασία στα χρόνια μας. Ο Νίκος τελείωσε παιδαγωγικό και πήγε στην Αυλώνα μαυροσκούφης.Τον έπιασαν κάτι πόνοι και τον κατέβασαν στο 401. Διέγνωσαν σκωληκοειδίτιδα.Του έβγαλαν τη ψυχή.Κάποιο ιατρικό λάθος ή κάποια επιπλοκή. Ούτε οι γονείς του ξέρουν ακόμα τι έγινε.Το έμαθα 6 μήνες αργότερα από ένα κοινό μας φίλο στη Καλαμαριά.Πέρασαν κιόλας 11 χρόνια.Θα τον θυμάμαι πάντα στα 24 του.Κι αν ποτέ εξηνταρίσω, θα τον φέρνω στο νου μου 24χρονο πάλι.Παράξενο.Στο μυαλό μας δεν μπορούμε να γεράσουμε τους νεκρούς.
Έτσι άρχισε να πιάνει υγρασία το χαμηλότερο υπόγειο της ψυχής μου.Κάθε φίλος που φεύγει από τώρα μου καρφώνει μια πρόκα στο κούτελο. "Πάρε αυτό το φιλί για να με θυμάσαι".Τώρα περιμένω κι άλλους.Έχουν παρθεί τελεσίδικες αποφάσεις.Τους βλέπω με σηκωμένα μανίκια,μια πρόκα να παίζουν στο στόμα και έναν ηλιόλουστο Μάη να τους τυφλώνει.
"Σημαδέψτε σωστά" τους λέω, "να τελειώνουμε γρήγορα".Αν εξαντλούσα τον κυνισμό μου,μπορεί και να επιχειρούσα να τους παρηγορήσω.Απλά παρίσταμαι.Οι πνοές των ανθρώπων είναι ο σαρωτικότερος άνεμος.Οι πρώτες,οι τελευταίες,οι ενδιάμεσες.Τίποτα δεν έχει την ψυχή να σταθεί μπροστά τους.Κι εμείς σαν τους πιτσιρικάδες στην παιδική χαρά.Πρέπει να πέσουμε από την κούνια, να ματώσει το γόνατο μας,να δούμε το αίμα, για να βάλουμε τα κλάματα.Οποιαδήποτε άλλη σειρά στα γεγονότα,μπλοκάρει τον ήσυχο τρόπο που κυλάει η ζωή πάνω μας,μέσα μας.
Η Ματίνα κοιμάται και ακούει στριγκλίσματα φρένων,τον ήχο της σύγκρουσης,σειρήνες και φωνές.Τον Γιώργο δίπλα της ακίνητο και την πρόκα της ενοχής,του δικού της λάθους, να της σκαλίζει όλο της το σώμα από τα μέσα.Έχουν περάσει 5 χρόνια .Τόσα έχω μετρήσει εγώ.Εκείνη δεν ξέρω πόσα φαντάζεται ότι πέρασαν.Ψάχνει συμμάχους ανάμεσα σε οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να έχει συμβεί εκείνο το μεσημέρι,εκτός από αυτό που πραγματικά έγινε.Γιατί ξέρει - εκείνη μου το πρωτοείπε - ότι η πραγματικότητα δεν κάνει συμμαχίες.Δεν έχει ανάγκη κανέναν μας.Σκέφτομαι πόσες φορές έχει κάνει έρωτα από τότε και συνειδητοποιώ τη ζωή σε όλη της παράφρονα δύναμη. Ένα εικοσιπεντάχρονο κορίτσι κάνει μια στραβοτιμονιά,σκοτώνεται το αγόρι της,εκείνη ζει και κάνει έρωτα.Και οι φωνές στον ύπνο της απομακρύνονται.Όπως και ο Γιώργος.Μπαίνει στο παραμορφωμένο ibiza και πάει εκεί που μαζεύονται όσοι δεν πρόλαβαν να καταλάβουν τι έγινε... Ο φανοποιός όταν είδε το αυτοκίνητο είπε:"Σκοτώθηκε άνθρωπός; Δεν το φτιάχνω.Να πάτε αλλού.Συγνώμη αλλά είναι μια αρχή μου, που δεν την έχω παραβιάσει δεκαπέντε χρόνια τώρα.Μακάρι να μπορούσα να σας εξηγήσω το γιατί αλλά ούτε αυτό το κάνω πια". Μου αρέσουν οι άνθρωποι με αρχές!!! Όλους όσους μιλάνε κωδικοποιημένα για "αρχές" θεωρώντας ότι αν τις επικαλεστούν,κατοχυρώνουν και δικαιολογούν αυτόματα το "αναγκαίον" της πράξης τους χωρίς περιττές εξηγήσεις.
Κρατάω ένα τσιγάρο για το τέλος,τον επίλογο.Θυμάμαι το αποχαιρετηστήριο πάρτυ στο σπίτι της Σήλειας.Θα ήμασταν τότε καμιά τριάντα-τριανταπέντε παιδιά.Με βάση τις πιθανότητες,κάποιοι μπορεί να έχουν ήδη...Δεν θα μάθω ποτέ το πως και το πότε...Αρχίζω να γελάω...Λατρεμένοι μου φίλοι,συγνώμη....!!!

IRAKLIS VOLLEYBALL CLUB

IRAKLIS VOLLEYBALL CLUB: "Αυτό είναι σωστό πρωτάθλημα στο Πύργο το Λευκό"

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ!

Το 5ο του πρωτάθλημα πήρε ο Ηρακλής στο volley (και τον όγδοο συνολικά τίτλο του) επιβεβαιώνοντας ότι είναι πλέον η σύχρονη αυτοκρατορία του Ελληνικού βόλλευ με συνεχόμενες διακρίσεις στο champions league.Να μην ξεχνάμε ότι είναι η μοναδική ελληνική ομάδα που έχει πάει σε 7 -και μάλιστα τα 6 συνεχόμενα- final four.
Για την ιστορία: ΠΑΟ-ΗΡΑΚΛΗΣ : 26-24 , 25-27 , 22-25 , 21-25.
ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΗΡΑΚΛΗΣ

Είπαν

"Η ευτυχία δεν βρίσκεται στην ευτυχία,αλλά στο κυνήγι της. Η ευτυχία δεν είναι ένας σταθμός στον οποίο φτάνεις. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ταξιδεύεις"
ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ

Ο λόγος ανήκει στο χρόνο.Η σιωπή στην αιωνιότητα!

Αν δεν έχεις μάθει να αγαπάς κάποιον άλλον περισσότερο από τον εαυτό σου, δεν έχεις αρχίσει να ζεις.

"Αν κάποιος άγριος δεν πιστεύει στην ξύλινη θεότητά του,στο ξύλινο εκείνο είδωλο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει Θεός, αλλά ότι ο Θεός δεν είναι ένα κομμάτι ξύλο"
ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΙ

"Η τυπογραφία εφώτισε, ελευθέρωσε, εβελτίωσε τα έθνη"
ΑΔ. ΚΟΡΑΗΣ

Η δημοσιογραφία σκοτείνιασε, σκλάβωσε και αποκοίμησε τους λαούς

Η ευτυχία είναι συναρμολογημένη από τόσα πολλά κομμάτια, ωστέ συνήθως λείπουν μερικά!

"Η ζωή μοιάζει με βιβλίο που οι επιπόλαιοι και οι τεμπέληδης το φυλλομετρούν αδιάφορα, ενώ οι φρόνημοι το διαβάζουν με προσοχή γιατί ξέρουν ότι μια μονάχα φορά επιτρέπεται να το διαβάσουν"
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Ένα καράβι στο λιμάνι είναι βέβαια ασφαλές.Αλλά η ασφάλεια δεν είναι ο προορισμός του.

"Απάνω σε βράχους χτίζονται οι φάροι"
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ