"Όποιος δεν έχει ψωμί, ας φάει παντεσπάνι!"

Μα τόσο επίκαιρο;;;

ΒΛΑΣΤΙΚΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΟΜΦΑΛΟΠΛΑΚΟΥΝΤΙΑΚΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Τα βλαστικά κύτταρα του ομφαλοπλακουντιακού αίματος (βλαστοκύτταρα), έχουν πλέον γίνει αποδεκτά από όλο τον επιστημινκό "κόσμο", καθώς επίσης και τα ευεργετικά τους αποτελέσματα. Πολύ συχνά ακούμε στις διεθνείς ειδήσεις, στα επιστημονικά site, στα επιστημονικά περιοδικά, για τις εφαρμογές τους. Πιο πρόσφατο από όλα η θεραπεία ενός παιδιού που έπασχε από λευχαιμία - στην Ισπανία- που έχει μεγάλη πρόοδο, χρησιμοποιώντας τα βλαστοκύτταρα του αδερφού του!!!
Το πρόβλημα είναι ένα: Ποιος τα φυλάει;
Στην Ευρώπη, λοιπόν, υπάρχει η Netcord fact, η οποία πιστοποιεί τις τράπεζες Βλαστοκυττάρων.Στην Ελλάδα,προς το παρόν, δεν έχει δικαιωδοσία.
Γιατί άραγε;(!!!)
Παρ΄ όλα ταύτα,υπάρχουν τράπεζες και στην Ελλάδα που τηρούν κατά γράμμα τις οδηγίες του παραπάνω οργανισμού.Δυστυχώς, όμως, αυτές πρέπει να τις ανακαλύψουν οι μέλλοντες γονείς από μόνοι τους, αφού δεν υπάρχει κανένα νομοσχέδιο ή έστω κάποια επιστημονική κατεύθυνση από το κράτος που να εναρμονίζεται με το διεθνές οργανισμό.
Βέβαια, είναι λογικό οι γυναικολόγοι-μαιευτήρες να γνωρίζουν ποιες είναι αυτές οι εταιρείες ή έστω...θα έπρεπε!!!
Να είστε σίγουροι λοιπόν για τη χρήσιμότητα των παραπάνω κυττάρων. Αλλά, πρέπει να δείξετε μεγάλο ενδιαφέρον στο επιστημονικό κομμάτι της κάθε εταιρείας.
Επισκεφθείτε τα εργαστήρια της κάθε εταιρείας.Ρωτήστε ποιος έίναι υπεύθυνος για την όλη διαδικασία "απομόνωσης" και φύλαξης τους. Είναι για παράδειγμα κάποιος εξιδυκευμένος αιματολόγος;
Με ποιο τρόπο γινεται η "κατάψυξη" τους; Σταδιακά ή απότομα; (H netcord-fact, προβλέπει ρητά ΣΤΑΔΙΑΚΗ κατάψυξη)
Χρησιμοποιούνται κρυοασκοί ειδικοί για τα ανθρώπινα κύτταρα (όπως προβλέπει η n.f) ή κρυοφυαλίδια;
Δυστυχώς (ή ευτυχώς) πρέπει μάλλον να το ψάξετε μόνοι σας μέλλοντες γονείς!!!

Πάλι Φθινόπωρο..Θεέ μου!

Μας τσάκισε ο αέρας φέτος.Μας φύσαγε και μας στροβίλιζε σαν τσαλακωμένη προκήρυξη. "Δεν θα περάσει...". Σκάσαμε βράδυ στη Τούμπα.Πάλι χάθηκα μέχρι να ανέβω στη Καλαμαριά μέσα από την πόλη.Χάθηκα στον κόσμο τους και τον δικό μου. Τους βλέπεις που μας δείχνουν; Οι δείκτες των χρηματιστηρίων του κόσμου στραμμένοι πάνω μας, σαν σωλήνες αποχετεύσεων.Μας δείχνουν. "Πώς τα καταφέρνετε να δείχνετε τόσο αξιοθρήνητοι μαλάκες;". Νομίζουν ότι μας τρομάζουν τα δελτία τους.
"Θα καταρρεύσουν οικονομίες, θα χαθεί κόσμος". Να κόψετε το λαιμό σας. Να συνεχίσετε να αυτοκτονείτε για τις χαμένες περιουσίες σας στο διαπλανητικό τζόγο.Δεν είμαι τσαμπουκάς.Θα έλεγα ότι είμαι υπόδειγμα ανασφάλειας.Αλλά δεν δίνω δεκάρα για τα κλάματα του 30άρη χρηματιστή μπροστά στο pc του, στο Τοκυο ή στη Σοφοκλέους.Δεν έχω ούτε ένα δάκρυ για τέτοιες ταπεινωτικές αυτοχειρίες.Ίσως επειδή έχω χρόνια να δω κάποιον να κλαίει για γυναίκα, και μου λείπει.Να πίνει μια θάλασσα από καψούρα.Να τραγουδάει μόνος του. Όχι εκείνα τα σκυλάδικα που οι "διανοούμενοι" τα έχουν βαφτίσει καψουροτράγουδα.Δεν είναι!!! Είναι ότι πιο συντηρητικό, δειλό και φοβιτσιάρικο έχει τραγουδηθεί ποτέ σ` αυτόν το τόπο.Τίποτα άλλο.Θλιβερά βογκητά πορνοταινίας για να καυλώνει ο θάνατος και να μας "παίρνει" ζωντανούς.
Ύστερα είναι κι ο Θεός.Πάντα ήταν, αλλά τώρα παραείναι.Όλοι πιστεύουν,για την Ελλάδα που "κινδυνεύει", για τους φόνους της διπλανής πόρτας, για τις θεομηνίες, για το "Θεέ μου,που πάει αυτός ο κόσμος", για τις "χαμένες πατρίδες". Και τα χαμένα όνειρα; Ποιος Τούρκος,ποιος μουσουλμάνος και ποιος αιμοδιψής Αλβανός, σου φταίει γι` αυτά; Ποιος σε ταπείνωσε έτσι; Να χρεώνεις τη δειλία σου και τη σκατοψυχία σου στην ανθρωπότητα;
Κι εκείνοι που ζήσανε περήφανοι και πέθαναν όρθιοι, έχοντας χάσει τα πάντα επειδή πίστεψαν στον άνθρωπο τί ήτανε ρε; Ο Θεός είναι η φιλοσοφία της προσέγγισης του. Ο δρόμος, το διαρκές ανήσυχο ταξίδεμα. Με το μυαλό, με την ψυχή, με το σώμα, με ότι έχεις.
Η πίστη είναι άλλο πράγμα. Να μου λες , πόσο όμορφα είναι τα αστέρια απόψε και ότι πάλι έπιασες ένα, κι εγώ, που δεν έχω ούτε μάτια,ούτε χέρια, να σε πιστεύω.
Μας έχει ξαναφυσήξει τέτοιος αέρας.Πάνε εκατοντάδες χρόνια από τότε.Οι γιαγιάδες προσευχόντουσαν, τα παιδιά κλαίγανε και κάποιος τους πήρε για πάντα από τις ψηλές πολεμίστρες των τειχών.Ήσουνα και εσύ εκεί.Έλα να το ξαναπεράσουμε μαζί. Εσύ που αγαπάς όλο τον κόσμο κι εγώ που δεν είμαι σίγουρος ακόμα αν ξέρω πως είναι να αγαπάς έναν άνθρωπο.......

ΑΝΤΙΟ

Μία μέρα,λοιπόν, - πριν ακόμα συμπληρώσω τα 19 μου χρόνια- ξεκίνησα για το εξωτερικό, το Nis της Σερβίας. Να πάω να σπουδάσω. Να κάνω κάτι, δηλαδή, που δεν μπόρεσα(;), δεν μ`άφησαν(;), -δεν έχει σημασία- να κάνω στην Ελλάδα.Από την πρώτη στιγμή που ετοίμασα τα πράγματα μου κατάλαβα ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα στη ζωή μου.
Και μόνο ο αποχαιρετισμός από φίλους, συγγενείς και κυρίως από την οικογένεια και τη μάνα, φτάνει.Ο χωρισμός είναι πάντα ίδιος. Μια βουβή ηλίθια σκηνή που ποτέ δεν αποδόθηκε σωστά.Μια σκηνή βαθιάς βίας, βιασμού της επιθυμίας μας . Γιατί είναι λίγα τα δευτερόλεπτα που χάνεσαι αιωρούμενος σε μια γελοία ατμόσφαιρα,χωρίς να ξέρεις τί στα αλήθεια θέλεις και τι σημαίνουν όλα.Με ταχύτητα ανεξήγητη περνούν από μπροστά σου εικόνες, έννοιες και νοήματα που ποτέ δεν θα εξερευνήσεις.Και άλλες πάλι φορές αισθάνεσαι τελείως κενός και ψάχνεις με πανικό να βρεις ένα κάποιο συναίσθημα και να πιαστείς πάνω του.Κι όσο και να ψάχνεις... δεν βρίσκεις τίποτα.
Κι όμως ,εκείνες τις στιγμές, τα δέχεσαι όλα μ` ένα θλιβερό ύφος γεμάτο αγανάκτηση κι υπομονή, ευχαρίστηση και ενοχές! Οι αποχωρισμοί θα είναι για πάντα - από `δω και μπρος- για μένα μια αλλόκοτη μέση κατάσταση και γι` αυτό τους μίσησα. Κι η αλήθεια είναι ότι τελικά, και την πρώτη εκείνη φορά, θα προτιμούσα να πάρω τα πράγματά μου, μόνος και έρημος και να πάω στο σταθμό χωρίς κανέναν.Χωρίς καν να πω αντίο. Δεν είχα και δεν έχω κανένα αντίο να πω, δεν πιστεύω στα αντίο και πιο πολύ στα δακρύβρεχτα του είδους.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην χαθώ ποτέ ξανά στα δάκρυα και οι λυγμοί να μην ξαναρυθμίσουν την ανάσα μου.Μου αρέσουν οι ξένοιαστες αναπνοές.Σαν αυτές των μικρών παιδιών όταν κοιμούνται!
13/02/1997
(Δημοσιεύτηκε στο "ΜΕΤΡΟ", τρις μήνες μετά)

Κάποτε οι φίλοι μου...

Είχα να πάω σ`αυτό το σπίτι πάνω από δέκα χρόνια. Μια αυλή στην άνω πόλη και γύρω-γύρω η αντιπαροχή.Αυλή πλακόστρωτη.Έτρεχε ο Ρώμαιο και ακουγόταν σαν να τον είχαν πεταλώσει.Μόλις τους ρώτησα γι` αυτόν, τους κόπηκε το γέλιο.Ξέχασαν τη γιορτινή μέρα και φούσκωσαν για να φυσήξουν πάνω μου την είδηση του πρόσφατου θανάτου του. "Το πιο έξυπνο σκυλί.Δεν θα βρούμε άλλο τέτοιο.Όμως επειδή συνιθήσαμε να έχουμε σκύλο στο σπίτι,αύριο θα πάμε με τη μικρή να πάρουμε ένα άλλο". "Από τι;" ρώτησα. "Τι από τι.Από γεράματα.Τόσο είχε.Εσύ το θυμάσαι νεογέννητο, γι`αυτό σου φαίνεται παράξενο.Τόσα χρόνια έχεις να έρθεις στο σπίτι μας.Μου κάνει εντύπωση που θυμάσαι το Ρώμαιο".

Δηλαδή μπορούμε να μετράμε και έτσι το χρόνο μας; Με ζωές σκύλων; Δεκαπέντε, είκοσι στην καλύτερη περίπτωση η μία; Ωραία.Μόνο που στο ενδιάμεσο σηκώνονται και φεύγουν και κάτι φίλοι και γνωστοί και μας μπερδεύουν.Δημιουργούν μια ακαταστασία στα χρόνια μας. Ο Νίκος τελείωσε παιδαγωγικό και πήγε στην Αυλώνα μαυροσκούφης.Τον έπιασαν κάτι πόνοι και τον κατέβασαν στο 401. Διέγνωσαν σκωληκοειδίτιδα.Του έβγαλαν τη ψυχή.Κάποιο ιατρικό λάθος ή κάποια επιπλοκή. Ούτε οι γονείς του ξέρουν ακόμα τι έγινε.Το έμαθα 6 μήνες αργότερα από ένα κοινό μας φίλο στη Καλαμαριά.Πέρασαν κιόλας 11 χρόνια.Θα τον θυμάμαι πάντα στα 24 του.Κι αν ποτέ εξηνταρίσω, θα τον φέρνω στο νου μου 24χρονο πάλι.Παράξενο.Στο μυαλό μας δεν μπορούμε να γεράσουμε τους νεκρούς.
Έτσι άρχισε να πιάνει υγρασία το χαμηλότερο υπόγειο της ψυχής μου.Κάθε φίλος που φεύγει από τώρα μου καρφώνει μια πρόκα στο κούτελο. "Πάρε αυτό το φιλί για να με θυμάσαι".Τώρα περιμένω κι άλλους.Έχουν παρθεί τελεσίδικες αποφάσεις.Τους βλέπω με σηκωμένα μανίκια,μια πρόκα να παίζουν στο στόμα και έναν ηλιόλουστο Μάη να τους τυφλώνει.
"Σημαδέψτε σωστά" τους λέω, "να τελειώνουμε γρήγορα".Αν εξαντλούσα τον κυνισμό μου,μπορεί και να επιχειρούσα να τους παρηγορήσω.Απλά παρίσταμαι.Οι πνοές των ανθρώπων είναι ο σαρωτικότερος άνεμος.Οι πρώτες,οι τελευταίες,οι ενδιάμεσες.Τίποτα δεν έχει την ψυχή να σταθεί μπροστά τους.Κι εμείς σαν τους πιτσιρικάδες στην παιδική χαρά.Πρέπει να πέσουμε από την κούνια, να ματώσει το γόνατο μας,να δούμε το αίμα, για να βάλουμε τα κλάματα.Οποιαδήποτε άλλη σειρά στα γεγονότα,μπλοκάρει τον ήσυχο τρόπο που κυλάει η ζωή πάνω μας,μέσα μας.
Η Ματίνα κοιμάται και ακούει στριγκλίσματα φρένων,τον ήχο της σύγκρουσης,σειρήνες και φωνές.Τον Γιώργο δίπλα της ακίνητο και την πρόκα της ενοχής,του δικού της λάθους, να της σκαλίζει όλο της το σώμα από τα μέσα.Έχουν περάσει 5 χρόνια .Τόσα έχω μετρήσει εγώ.Εκείνη δεν ξέρω πόσα φαντάζεται ότι πέρασαν.Ψάχνει συμμάχους ανάμεσα σε οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να έχει συμβεί εκείνο το μεσημέρι,εκτός από αυτό που πραγματικά έγινε.Γιατί ξέρει - εκείνη μου το πρωτοείπε - ότι η πραγματικότητα δεν κάνει συμμαχίες.Δεν έχει ανάγκη κανέναν μας.Σκέφτομαι πόσες φορές έχει κάνει έρωτα από τότε και συνειδητοποιώ τη ζωή σε όλη της παράφρονα δύναμη. Ένα εικοσιπεντάχρονο κορίτσι κάνει μια στραβοτιμονιά,σκοτώνεται το αγόρι της,εκείνη ζει και κάνει έρωτα.Και οι φωνές στον ύπνο της απομακρύνονται.Όπως και ο Γιώργος.Μπαίνει στο παραμορφωμένο ibiza και πάει εκεί που μαζεύονται όσοι δεν πρόλαβαν να καταλάβουν τι έγινε... Ο φανοποιός όταν είδε το αυτοκίνητο είπε:"Σκοτώθηκε άνθρωπός; Δεν το φτιάχνω.Να πάτε αλλού.Συγνώμη αλλά είναι μια αρχή μου, που δεν την έχω παραβιάσει δεκαπέντε χρόνια τώρα.Μακάρι να μπορούσα να σας εξηγήσω το γιατί αλλά ούτε αυτό το κάνω πια". Μου αρέσουν οι άνθρωποι με αρχές!!! Όλους όσους μιλάνε κωδικοποιημένα για "αρχές" θεωρώντας ότι αν τις επικαλεστούν,κατοχυρώνουν και δικαιολογούν αυτόματα το "αναγκαίον" της πράξης τους χωρίς περιττές εξηγήσεις.
Κρατάω ένα τσιγάρο για το τέλος,τον επίλογο.Θυμάμαι το αποχαιρετηστήριο πάρτυ στο σπίτι της Σήλειας.Θα ήμασταν τότε καμιά τριάντα-τριανταπέντε παιδιά.Με βάση τις πιθανότητες,κάποιοι μπορεί να έχουν ήδη...Δεν θα μάθω ποτέ το πως και το πότε...Αρχίζω να γελάω...Λατρεμένοι μου φίλοι,συγνώμη....!!!

IRAKLIS VOLLEYBALL CLUB

IRAKLIS VOLLEYBALL CLUB: "Αυτό είναι σωστό πρωτάθλημα στο Πύργο το Λευκό"

ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ!

Το 5ο του πρωτάθλημα πήρε ο Ηρακλής στο volley (και τον όγδοο συνολικά τίτλο του) επιβεβαιώνοντας ότι είναι πλέον η σύχρονη αυτοκρατορία του Ελληνικού βόλλευ με συνεχόμενες διακρίσεις στο champions league.Να μην ξεχνάμε ότι είναι η μοναδική ελληνική ομάδα που έχει πάει σε 7 -και μάλιστα τα 6 συνεχόμενα- final four.
Για την ιστορία: ΠΑΟ-ΗΡΑΚΛΗΣ : 26-24 , 25-27 , 22-25 , 21-25.
ΧΙΛΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΗΡΑΚΛΗΣ

Είπαν

"Η ευτυχία δεν βρίσκεται στην ευτυχία,αλλά στο κυνήγι της. Η ευτυχία δεν είναι ένας σταθμός στον οποίο φτάνεις. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ταξιδεύεις"
ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ

Ο λόγος ανήκει στο χρόνο.Η σιωπή στην αιωνιότητα!

Αν δεν έχεις μάθει να αγαπάς κάποιον άλλον περισσότερο από τον εαυτό σου, δεν έχεις αρχίσει να ζεις.

"Αν κάποιος άγριος δεν πιστεύει στην ξύλινη θεότητά του,στο ξύλινο εκείνο είδωλο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει Θεός, αλλά ότι ο Θεός δεν είναι ένα κομμάτι ξύλο"
ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΙ

"Η τυπογραφία εφώτισε, ελευθέρωσε, εβελτίωσε τα έθνη"
ΑΔ. ΚΟΡΑΗΣ

Η δημοσιογραφία σκοτείνιασε, σκλάβωσε και αποκοίμησε τους λαούς

Η ευτυχία είναι συναρμολογημένη από τόσα πολλά κομμάτια, ωστέ συνήθως λείπουν μερικά!

"Η ζωή μοιάζει με βιβλίο που οι επιπόλαιοι και οι τεμπέληδης το φυλλομετρούν αδιάφορα, ενώ οι φρόνημοι το διαβάζουν με προσοχή γιατί ξέρουν ότι μια μονάχα φορά επιτρέπεται να το διαβάσουν"
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Ένα καράβι στο λιμάνι είναι βέβαια ασφαλές.Αλλά η ασφάλεια δεν είναι ο προορισμός του.

"Απάνω σε βράχους χτίζονται οι φάροι"
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΤΣΟΣ