ΑΝΤΙΟ

Μία μέρα,λοιπόν, - πριν ακόμα συμπληρώσω τα 19 μου χρόνια- ξεκίνησα για το εξωτερικό, το Nis της Σερβίας. Να πάω να σπουδάσω. Να κάνω κάτι, δηλαδή, που δεν μπόρεσα(;), δεν μ`άφησαν(;), -δεν έχει σημασία- να κάνω στην Ελλάδα.Από την πρώτη στιγμή που ετοίμασα τα πράγματα μου κατάλαβα ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα στη ζωή μου.
Και μόνο ο αποχαιρετισμός από φίλους, συγγενείς και κυρίως από την οικογένεια και τη μάνα, φτάνει.Ο χωρισμός είναι πάντα ίδιος. Μια βουβή ηλίθια σκηνή που ποτέ δεν αποδόθηκε σωστά.Μια σκηνή βαθιάς βίας, βιασμού της επιθυμίας μας . Γιατί είναι λίγα τα δευτερόλεπτα που χάνεσαι αιωρούμενος σε μια γελοία ατμόσφαιρα,χωρίς να ξέρεις τί στα αλήθεια θέλεις και τι σημαίνουν όλα.Με ταχύτητα ανεξήγητη περνούν από μπροστά σου εικόνες, έννοιες και νοήματα που ποτέ δεν θα εξερευνήσεις.Και άλλες πάλι φορές αισθάνεσαι τελείως κενός και ψάχνεις με πανικό να βρεις ένα κάποιο συναίσθημα και να πιαστείς πάνω του.Κι όσο και να ψάχνεις... δεν βρίσκεις τίποτα.
Κι όμως ,εκείνες τις στιγμές, τα δέχεσαι όλα μ` ένα θλιβερό ύφος γεμάτο αγανάκτηση κι υπομονή, ευχαρίστηση και ενοχές! Οι αποχωρισμοί θα είναι για πάντα - από `δω και μπρος- για μένα μια αλλόκοτη μέση κατάσταση και γι` αυτό τους μίσησα. Κι η αλήθεια είναι ότι τελικά, και την πρώτη εκείνη φορά, θα προτιμούσα να πάρω τα πράγματά μου, μόνος και έρημος και να πάω στο σταθμό χωρίς κανέναν.Χωρίς καν να πω αντίο. Δεν είχα και δεν έχω κανένα αντίο να πω, δεν πιστεύω στα αντίο και πιο πολύ στα δακρύβρεχτα του είδους.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην χαθώ ποτέ ξανά στα δάκρυα και οι λυγμοί να μην ξαναρυθμίσουν την ανάσα μου.Μου αρέσουν οι ξένοιαστες αναπνοές.Σαν αυτές των μικρών παιδιών όταν κοιμούνται!
13/02/1997
(Δημοσιεύτηκε στο "ΜΕΤΡΟ", τρις μήνες μετά)