ΒΛΑΣΤΙΚΑ ΚΥΤΤΑΡΑ ΟΜΦΑΛΟΠΛΑΚΟΥΝΤΙΑΚΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ

Τα βλαστικά κύτταρα του ομφαλοπλακουντιακού αίματος (βλαστοκύτταρα), έχουν πλέον γίνει αποδεκτά από όλο τον επιστημινκό "κόσμο", καθώς επίσης και τα ευεργετικά τους αποτελέσματα. Πολύ συχνά ακούμε στις διεθνείς ειδήσεις, στα επιστημονικά site, στα επιστημονικά περιοδικά, για τις εφαρμογές τους. Πιο πρόσφατο από όλα η θεραπεία ενός παιδιού που έπασχε από λευχαιμία - στην Ισπανία- που έχει μεγάλη πρόοδο, χρησιμοποιώντας τα βλαστοκύτταρα του αδερφού του!!!
Το πρόβλημα είναι ένα: Ποιος τα φυλάει;
Στην Ευρώπη, λοιπόν, υπάρχει η Netcord fact, η οποία πιστοποιεί τις τράπεζες Βλαστοκυττάρων.Στην Ελλάδα,προς το παρόν, δεν έχει δικαιωδοσία.
Γιατί άραγε;(!!!)
Παρ΄ όλα ταύτα,υπάρχουν τράπεζες και στην Ελλάδα που τηρούν κατά γράμμα τις οδηγίες του παραπάνω οργανισμού.Δυστυχώς, όμως, αυτές πρέπει να τις ανακαλύψουν οι μέλλοντες γονείς από μόνοι τους, αφού δεν υπάρχει κανένα νομοσχέδιο ή έστω κάποια επιστημονική κατεύθυνση από το κράτος που να εναρμονίζεται με το διεθνές οργανισμό.
Βέβαια, είναι λογικό οι γυναικολόγοι-μαιευτήρες να γνωρίζουν ποιες είναι αυτές οι εταιρείες ή έστω...θα έπρεπε!!!
Να είστε σίγουροι λοιπόν για τη χρήσιμότητα των παραπάνω κυττάρων. Αλλά, πρέπει να δείξετε μεγάλο ενδιαφέρον στο επιστημονικό κομμάτι της κάθε εταιρείας.
Επισκεφθείτε τα εργαστήρια της κάθε εταιρείας.Ρωτήστε ποιος έίναι υπεύθυνος για την όλη διαδικασία "απομόνωσης" και φύλαξης τους. Είναι για παράδειγμα κάποιος εξιδυκευμένος αιματολόγος;
Με ποιο τρόπο γινεται η "κατάψυξη" τους; Σταδιακά ή απότομα; (H netcord-fact, προβλέπει ρητά ΣΤΑΔΙΑΚΗ κατάψυξη)
Χρησιμοποιούνται κρυοασκοί ειδικοί για τα ανθρώπινα κύτταρα (όπως προβλέπει η n.f) ή κρυοφυαλίδια;
Δυστυχώς (ή ευτυχώς) πρέπει μάλλον να το ψάξετε μόνοι σας μέλλοντες γονείς!!!

Πάλι Φθινόπωρο..Θεέ μου!

Μας τσάκισε ο αέρας φέτος.Μας φύσαγε και μας στροβίλιζε σαν τσαλακωμένη προκήρυξη. "Δεν θα περάσει...". Σκάσαμε βράδυ στη Τούμπα.Πάλι χάθηκα μέχρι να ανέβω στη Καλαμαριά μέσα από την πόλη.Χάθηκα στον κόσμο τους και τον δικό μου. Τους βλέπεις που μας δείχνουν; Οι δείκτες των χρηματιστηρίων του κόσμου στραμμένοι πάνω μας, σαν σωλήνες αποχετεύσεων.Μας δείχνουν. "Πώς τα καταφέρνετε να δείχνετε τόσο αξιοθρήνητοι μαλάκες;". Νομίζουν ότι μας τρομάζουν τα δελτία τους.
"Θα καταρρεύσουν οικονομίες, θα χαθεί κόσμος". Να κόψετε το λαιμό σας. Να συνεχίσετε να αυτοκτονείτε για τις χαμένες περιουσίες σας στο διαπλανητικό τζόγο.Δεν είμαι τσαμπουκάς.Θα έλεγα ότι είμαι υπόδειγμα ανασφάλειας.Αλλά δεν δίνω δεκάρα για τα κλάματα του 30άρη χρηματιστή μπροστά στο pc του, στο Τοκυο ή στη Σοφοκλέους.Δεν έχω ούτε ένα δάκρυ για τέτοιες ταπεινωτικές αυτοχειρίες.Ίσως επειδή έχω χρόνια να δω κάποιον να κλαίει για γυναίκα, και μου λείπει.Να πίνει μια θάλασσα από καψούρα.Να τραγουδάει μόνος του. Όχι εκείνα τα σκυλάδικα που οι "διανοούμενοι" τα έχουν βαφτίσει καψουροτράγουδα.Δεν είναι!!! Είναι ότι πιο συντηρητικό, δειλό και φοβιτσιάρικο έχει τραγουδηθεί ποτέ σ` αυτόν το τόπο.Τίποτα άλλο.Θλιβερά βογκητά πορνοταινίας για να καυλώνει ο θάνατος και να μας "παίρνει" ζωντανούς.
Ύστερα είναι κι ο Θεός.Πάντα ήταν, αλλά τώρα παραείναι.Όλοι πιστεύουν,για την Ελλάδα που "κινδυνεύει", για τους φόνους της διπλανής πόρτας, για τις θεομηνίες, για το "Θεέ μου,που πάει αυτός ο κόσμος", για τις "χαμένες πατρίδες". Και τα χαμένα όνειρα; Ποιος Τούρκος,ποιος μουσουλμάνος και ποιος αιμοδιψής Αλβανός, σου φταίει γι` αυτά; Ποιος σε ταπείνωσε έτσι; Να χρεώνεις τη δειλία σου και τη σκατοψυχία σου στην ανθρωπότητα;
Κι εκείνοι που ζήσανε περήφανοι και πέθαναν όρθιοι, έχοντας χάσει τα πάντα επειδή πίστεψαν στον άνθρωπο τί ήτανε ρε; Ο Θεός είναι η φιλοσοφία της προσέγγισης του. Ο δρόμος, το διαρκές ανήσυχο ταξίδεμα. Με το μυαλό, με την ψυχή, με το σώμα, με ότι έχεις.
Η πίστη είναι άλλο πράγμα. Να μου λες , πόσο όμορφα είναι τα αστέρια απόψε και ότι πάλι έπιασες ένα, κι εγώ, που δεν έχω ούτε μάτια,ούτε χέρια, να σε πιστεύω.
Μας έχει ξαναφυσήξει τέτοιος αέρας.Πάνε εκατοντάδες χρόνια από τότε.Οι γιαγιάδες προσευχόντουσαν, τα παιδιά κλαίγανε και κάποιος τους πήρε για πάντα από τις ψηλές πολεμίστρες των τειχών.Ήσουνα και εσύ εκεί.Έλα να το ξαναπεράσουμε μαζί. Εσύ που αγαπάς όλο τον κόσμο κι εγώ που δεν είμαι σίγουρος ακόμα αν ξέρω πως είναι να αγαπάς έναν άνθρωπο.......

ΑΝΤΙΟ

Μία μέρα,λοιπόν, - πριν ακόμα συμπληρώσω τα 19 μου χρόνια- ξεκίνησα για το εξωτερικό, το Nis της Σερβίας. Να πάω να σπουδάσω. Να κάνω κάτι, δηλαδή, που δεν μπόρεσα(;), δεν μ`άφησαν(;), -δεν έχει σημασία- να κάνω στην Ελλάδα.Από την πρώτη στιγμή που ετοίμασα τα πράγματα μου κατάλαβα ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα στη ζωή μου.
Και μόνο ο αποχαιρετισμός από φίλους, συγγενείς και κυρίως από την οικογένεια και τη μάνα, φτάνει.Ο χωρισμός είναι πάντα ίδιος. Μια βουβή ηλίθια σκηνή που ποτέ δεν αποδόθηκε σωστά.Μια σκηνή βαθιάς βίας, βιασμού της επιθυμίας μας . Γιατί είναι λίγα τα δευτερόλεπτα που χάνεσαι αιωρούμενος σε μια γελοία ατμόσφαιρα,χωρίς να ξέρεις τί στα αλήθεια θέλεις και τι σημαίνουν όλα.Με ταχύτητα ανεξήγητη περνούν από μπροστά σου εικόνες, έννοιες και νοήματα που ποτέ δεν θα εξερευνήσεις.Και άλλες πάλι φορές αισθάνεσαι τελείως κενός και ψάχνεις με πανικό να βρεις ένα κάποιο συναίσθημα και να πιαστείς πάνω του.Κι όσο και να ψάχνεις... δεν βρίσκεις τίποτα.
Κι όμως ,εκείνες τις στιγμές, τα δέχεσαι όλα μ` ένα θλιβερό ύφος γεμάτο αγανάκτηση κι υπομονή, ευχαρίστηση και ενοχές! Οι αποχωρισμοί θα είναι για πάντα - από `δω και μπρος- για μένα μια αλλόκοτη μέση κατάσταση και γι` αυτό τους μίσησα. Κι η αλήθεια είναι ότι τελικά, και την πρώτη εκείνη φορά, θα προτιμούσα να πάρω τα πράγματά μου, μόνος και έρημος και να πάω στο σταθμό χωρίς κανέναν.Χωρίς καν να πω αντίο. Δεν είχα και δεν έχω κανένα αντίο να πω, δεν πιστεύω στα αντίο και πιο πολύ στα δακρύβρεχτα του είδους.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην χαθώ ποτέ ξανά στα δάκρυα και οι λυγμοί να μην ξαναρυθμίσουν την ανάσα μου.Μου αρέσουν οι ξένοιαστες αναπνοές.Σαν αυτές των μικρών παιδιών όταν κοιμούνται!
13/02/1997
(Δημοσιεύτηκε στο "ΜΕΤΡΟ", τρις μήνες μετά)